Nummer achttien

Kunstenaar Guido van der Werve onderzoekt hoe zijn minderwaardigheidscomplex en zijn angst voor de dood zijn leven hebben gered na een dramatisch ongeval in Berlijn.

Guido Van der Werve groeide op met klassieke piano, om op latere leeftijd over te stappen naar beeldende kunst. Hij begon zijn carrière als performancekunstenaar, maar raakte al snel geïnteresseerd in film als medium. Extreme sporten, absurdisme en zelf gecomponeerde muziek spelen de hoofdrol in zijn werk.

De mens is altijd bezig geweest om aan de dood te ontsnappen en voor altijd te leven met behulp van cultuur en religie. Nummer achttien laat de ontwikkeling van Guido als mens en kunstenaar in de pogingen daartoe zien. Aan de basis van de film stond een ernstig verkeersongeval in Berlijn. Nadat Van der Werve door een stadsbus was geraakt, vocht hij twee maanden voor zijn leven in een Berlijns ziekenhuis. Tijdens zijn revalidatie moest hij van de artsen en psychiaters terug naar zijn jeugd.

Nummer achttien is dan ook een zelfonderzoek, gefilmd bij onder meer zijn ouderlijk huis in Papendrecht, zijn huis in Finland en in het Berlijnse revalidatiecentrum waar hij maandenlang verbleef. Van der Werve realiseerde zich dat de trauma’s van zijn ouders (zijn moeder verbleef lange tijd in een inrichting, zijn vader vocht tegen dementie alvorens aan de ziekte te overlijden) hem met een diepgewortelde angst voor de dood hadden opgezadeld. Zijn antwoord hierop was sporten. Rennen. Marathon. Triatlon. Tot zijn ongeluk.