Expositie Edith Snoek t/m 6 december

Blikken vol twijfel, genegenheid of een vleugje verlegenheid. Kinderen zoals ze zijn: oprecht, kwetsbaar en zonder pose. In de vroege schilderijen van Edith Snoek (1958) zien we die menselijke echtheid die haar werk zo bijzonder maakt. Met verfijnde penseelvoering en subtiele kleurtonen vangt ze de ambivalentie van de kindertijd – het evenwicht tussen onschuld en zelfbewustzijn, openheid en terughoudendheid. Haar portretten zijn nooit sentimenteel, maar tonen een respectvolle nabijheid: ruimte om gewoon te zijn.

Sinds haar afstuderen aan de Koninklijke Academie van Beeldende Kunsten in Den Haag (2003) ontwikkelt Snoek haar beeldtaal verder. Naast haar portretten schildert ze ook landschappen: stil, dromerig en vol verbeelding. Het lijkt alsof de innerlijke wereld van haar figuren is uitgewaaierd in een universum van licht en atmosfeer. Wat blijft, is Snoeks vermogen om het onzegbare te verbeelden: momenten van verwondering, aarzeling en introspectie die ons mens maken.