A Two Dogs Company - WALL TO WALL

WALL TO WALL is een voorstelling van Marc Iglesias Figueras & A Two Dogs Company/Kris Verdonck. De symbiose tussen twee kunstwerken – een dansstuk (Not Tomorrow) en een film (DEMO). Twee kunstwerken die door het creatieve proces met elkaar verweven zijn en samensmelten tot één voorstelling.

WALL TO WALL Naar de maan, omdat die net zo onbewoonbaar is als de aarde, vooral de steden. - (R.W. Fassbinder, The Dirt, the City and Death)

Meer dan de helft van de mensen op onze planeet woont in steden. Wat doet het leven in een stad met een mens? Steden staan vaak bekend als plaatsen waar banen te vinden zijn, waar luxeartikelen te koop zijn en waar comfort binnen handbereik ligt. Maar steden produceren ook vaak een kwetsbare klasse van daklozen, vluchtelingen, werklozen, zieken ... Bezorgd om hun imago proberen gemeenteraden deze groepen uit het zicht te houden. Buurten veranderen, steden worden steeds meer gezien in termen van gentrificatie, toerisme en winst. De slimme stad creëert drop-outs in plaats van inclusie. WALL TO WALL zoomt in op de schaduwlevens, de keerzijde van de veranderende stad in de 21e eeuw. Daartoe brengt WALL TO WALL twee projecten samen: de korte film DEMO van de Belgische beeldend kunstenaar en theatermaker Kris Verdonck en NOT TOMORROW, een dansvoorstelling van de in Brussel gevestigde Catalaanse danser en choreograaf Marc Iglesias.

DEMO toont een figuur in een mascottekostuum die zichzelf filmt terwijl hij trucs en dansjes uitvoert. Het doet denken aan de vele pogingen om beroemd te worden via TikTok of andere sociale media. Deze figuur is echter alleen en lijkt geen publiek te bereiken. In overeenstemming met de demo uit de titel blijven de ‘posts’ uit. De performer in DEMO is Marc Iglesias, die ook NOT TOMORROW heeft gecreëerd en danst. In dit dansstuk zien we een man op straat, alsof hij naast de ingang van de club staat, die niet anders kan dan dansen en zich verliest in zijn eigen verbeelding. Hij blijft anoniem en loopt altijd een beetje uit de maat.

De performers, dansers of personages in beide werken zijn figuren in een stedelijk landschap. Ze combineren elementen uit de pop- en entertainmentcultuur, zoals TikTok of mascottes, of filmische clichés zoals dansen onder een lantaarn. Alleen lijken deze popfenomenen alweer “uit de mode” te zijn. Ze zijn passé, maar dat betekent niet dat ze verdwenen zijn. Ze zijn zichtbaar, maar ook onzichtbaar, verborgen achter een masker of een pak, of opgenomen in het stedelijk weefsel.

In deze dialoog tussen een film en een dansstuk ontstaat een hedendaags beeld van de mens als performer, maar ook van de kunstenaar en zijn zoektocht naar een plek in de stad en de samenleving in tijden van snel evoluerend entertainment en digitale popcultuur. Beiden zijn op zoek naar een representatie, een geheel waarin ze kunnen spelen, leven en verbinding maken en betekenis krijgen. In zowel DEMO als NOT TOMORROW lijkt deze zoektocht te zijn mislukt en blijven de performers alleen achter. En toch blijven ze dansen en optreden.

De Amerikaanse filosofe Lauren Berlant noemde dit soort optimisme ‘wreed optimisme’: wanneer wat je verlangt eigenlijk een obstakel is voor je eigen geluk. Voor Berlant is wreed optimisme een wijdverbreide gemoedstoestand in neoliberale tijden. In hun eigen parallelle fantasie/realiteit gaat het feest voor de personages in de film en de voorstelling gewoon door en hebben ze een grote aanhang, een groot publiek en veel gezelschap. In hun fantasie belooft de stad een thuis, werk en gemeenschap. In werkelijkheid doen ze weinig meer dan dogpaddling (in de woorden van Berlant). Op deze manier presenteert WALL TO WALL twee portretten van de dogpaddling mens en kunstenaar in de stedelijke context. De fantasieën van beide personages zijn grappig en aantrekkelijk; hun realiteit is wrang en duister. En toch zijn ze geen slachtoffers. Het zijn personages die blijven proberen: een ode aan de onweerstaanbare drang van de kunstenaar om te blijven maken en spelen, en meer nog: aan de diepe menselijke drang om te overleven en te leven. Of zoals Beckett het zelf zo treffend verwoordde: You must go on, I can't go on, I'll go on