Uitagenda

Het Nederlandse trio Paceshifters is niet vies van een beetje VERA; ze hebben hier namelijk het laatste decennium een hoeveelheid shows gespeeld dat niet op 1 hand te tellen is. De band heeft ons keer op keer mogen verwennen met hun alternatieve rock en sterke no-nonsense mentaliteit. De stevige maar tegelijkertijd catchy sound hebben ze weten te vinden met invloeden uit de jaren ’90 grunge.

Na 10 jaar touren door Europa en 4 albums te hebben uitgebracht vonden ze het tijd voor wat anders. Daarvoor gingen ze de studio in met Ian Clement (Wallace Vanborn) en kwamen eruit met een fris nieuw geluid.

De eerste single 'Hurdles' dat in 2020 uitkwam is een mooi voorbeeld van het nieuwe pad dat de band heeft ingeslagen; urgent, hedendaags en melodieus, maar met de wortels diep in de vertrouwde rock sounds die we van ze kennen. In 2021 releasede de band ook de singles 'Different Man' en 'Wasted Days'. Deze trekken de nieuwe Paceshifters sound door, en o wat klinkt dat lekker.

Afgelopen jaar won Paceshifters de poll voor de beste seated show in VERA.

De Nederlands-Ghanese zangeres en multi-instrumentalist Nana Effa-Bekoe studeerde aan het Jazz Conservatorium in Amsterdam en speelde vervolgens als bassist in verschillende bands waaronder Sue The Night. Ze besloot solo verder te gaan en weet ze je tegenwoordig onder haar artiestennaam ‘Nana Adjoa’ weg te laten dromen met haar soulvolle alternatieve indie. Haar warme stemgeluid zorgt voor een diepe sound met een bijna hypnotiserend effect.

Nana’s debuut EP ‘Down At The Root (Pt.1)’ uit 2017 was al prachtig en op 24 september komt haar nieuwe pareltje ‘Big Dreaming Ants’ uit, haar eerste echte album waarvan we al wat singletjes mochten snoepen eerder dit jaar. Op de plaat klinkt het al prachtig, dan kun je eigenlijk niet meer wachten om haar live mee te mogen maken. Dit wel zittend op een stoel, maar des te minder hoef je je te bekommeren om zere voeten, dus laat je lekker meeslepen door de muziek.

De Nederlands-Ghanese zangeres en multi-instrumentalist Nana Effa-Bekoe studeerde aan het Jazz Conservatorium in Amsterdam en speelde vervolgens als bassist in verschillende bands waaronder Sue The Night. Ze besloot solo verder te gaan en weet ze je tegenwoordig onder haar artiestennaam ‘Nana Adjoa’ weg te laten dromen met haar soulvolle alternatieve indie. Haar warme stemgeluid zorgt voor een diepe sound met een bijna hypnotiserend effect.

Nana’s debuut EP ‘Down At The Root (Pt.1)’ uit 2017 was al prachtig en op 24 september komt haar nieuwe pareltje ‘Big Dreaming Ants’ uit, haar eerste echte album waarvan we al wat singletjes mochten snoepen eerder dit jaar. Op de plaat klinkt het al prachtig, dan kun je eigenlijk niet meer wachten om haar live mee te mogen maken. Dit wel zittend op een stoel, maar des te minder hoef je je te bekommeren om zere voeten, dus laat je lekker meeslepen door de muziek.

Go Fishing! bestaat uit Juliette van Balen (toetsenist en voormalig lid van Indian Askin) en Bart van der Elst (bassist). De coronacrisis zorgde ervoor dat deze twee geliefden tijd hadden voor een nieuw project. Ze kozen ervoor om bij elkaar in te trekken en in hun huiskamer muziek te gaan maken ‘voor de lol’. Al gauw hadden ze door dat ze iets speciaals te pakken en Go Fishing! was geboren.

Dat Tom Gerritsen naast muziek ook een liefhebber van literatuur en poëzie is, wisten we al door zijn band The T.S. Eliot Appreciation Society. Het laat zich raden dat de muziek van de bands waar hij in speelt op zijn zachts gezegd niet in het kader van gezellige kampvuurliedjes past. Minimalistische folk, bestaande uit alleen gitaar, zang en zo nu en dan mondharmonica. Niet allemaal dood en verdoemenis, maar je wordt er wel stil van.

Met het nieuwe project Classic Water lijkt het minimalistische aspect van zijn muziek iets is los gelaten. Deze keer is niet T.S. Eliot de inspiratie van de band, maar David Berman, de frontman van Silver Jews en Purple Mountains. Niet perse het recept voor een verandering van stijl, maar ik stel mij graag voor dat er wel dingen op zijn plek lijken te vallen na de donkere inspiratie van Eliot. Het donkere is er nog steeds, maar er is nu nog wat meer ruimte voor het rauwe, de berusting en een gelaagdheid waardoor de liedjes zo niet nog mooier zijn geworden. Net zo mooi als het feit dat ze ook nog een bezoekje komen brengen aan de kelderbar.

Homezeen heeft onlangs haar 3e editie uitgebracht met als thema Horror en Back to school. Om dat te vieren is er vanavond een Halloween special. In samenwerking met Zienema en Wansmakelijk Goed presenteren we de cult klassieker De Lift. Het filmdebuut van Dick Maas waarin die eeuwenoude vraag centraal staat “wat als een DING slecht is?”. Daarnaast vertonen we de korte film Nightingale, over een verpleegster die haar nacht niet heeft met aansluitend een Q&A met regisseur Jasper de Bruin. Kom alsjeblieft verkleed! Oja, er wordt voor punch gezorgd.

Bij Wansmakelijk Goed worden films vertoond die je niet snel op het witte doek te zien krijgt. Van horror, tot sfi-ci, tot komedie, van grandioos goed tot buitengewoon slecht: alle avonden staan in het teken der "wansmaak". Bereid je voor op een portie smerige ‘gore’, foute B-films en een arsenaal aan controversiële titels. Treed toe voor een selectie van de verrukkelijkste kost voor de (wan)smaakpapillen.

Het iconische trio Plants and Animals, gevestigd in Montreal, speelt al van kinds af aan samen en verscheen in 2008 op het internationale toneel met ‘Parc Avenue’. De band heeft sindsdien een gevarieerde cult-aanhang ontwikkeld, gebouwd op de schouders van hun zelfgeproduceerde platen en hun intense liveshows.

Ze hebben hun vijfde studioalbum ‘The Jungle’ aangekondigd voor 23 oktober via Secret City Records. ‘The Jungle’ is hun kortste album tot nu toe en zeker hun meest gedurfde met acht nummers in een wereld vol ruis.

Inmiddels is de eerste single en video ‘House on Fire’ uitgebracht, een vrolijke, energieke track, die perfect lijkt te passen bij de surrealistische zomer die de wereld dit jaar beleeft.

Dat hun combinatie van de vrijheid van impro-jazz met de kracht van rock hen een tweede plaats op Humo’s Rock Rally 2014 zou opleveren, had niemand verwacht. Op debuut ‘Alarm’ (2015) wisten ze de power van hun performances op plaat te krijgen terwijl ‘The Boiling Ground’ hen een tour van meer dan 50 optredens opleverde in België, Nederland, Duitsland en Tsjechië. Die vallen goed bij de pers; passages op Gent Jazz en Jazz Middelheim werden gelauwerd en hun optreden op Pukkelpop 2017 werd door De Standaard zelfs gebombardeerd tot tweede beste concert van het festival.

Daarnaast bewijst hun status als ‘best verkopende act van V2 België’ dan weer dat het publiek mee is en ook tv-makers grabbelen graag in hun discografie (Canvas, Team Scheire). Nu is het tijd voor een nieuw hoofdstuk, een nieuwe evolutie van Nordmann in de vorm van ‘In Velvet’, een gelaagd studioalbum dat zich als een warm deken om de luisteraar slaat en waarop rock ingeruild wordt voor elektronica. Een coherente, compact klinkende plaat waarop de persoonlijke evolutie van de aparte muzikanten en de invloed van omzwervingen bij andere projecten hoorbaar is in het geheel. Songs en melodie staan centraal, terwijl het instrumentarium werd uitgebreid met drumcomputers en synths om de meest wilde ideeën vorm te geven.

Producer Jasper Maekelberg (Faces On TV, Warhola, Balthazar) – die hun debuut ook al voor zijn rekening nam - werd opgeroepen en zorgde voor structuur en overzicht binnen het vernieuwd muzikaal kader. Om het nieuw album live te kunnen spelen, zocht en vond de groep versterking. In deze nieuwe vorm is Nordmann meer dan ooit klaar om (inter)nationaal potten te breken.

Met de immer prachtige muzikale omlijsting van vaste huisband Das Audio Combo gaat de De Meindert & Igor & De Jonge Boschfazant & PePr & Kesanova Show door waar het gebleven is, al verhuist de hele boudel wel van de donderdagavond naar de zondagmiddag.

Een korte voorgeschiedenis: In maart 2014 begon in Café Marleen de maandelijkse Meindert & Igor Show met Peter "PePr" Weening als vaste gast. Een half jaar later werd de show aangevuld met De Kesanova. Begin 2015 verhuisde de show met Marleen Vermooten mee naar de Kleine Zaal van de Kroeg van Klaas. Oktober 2015 was De Jonge Boschfazant de opvolger van Peter Weening die de show niet meer kon combineren met zijn werk in Vera. Tot de intrede van Corona hielden de 4 heren, behalve in augustus, elke tweede donderdag van de maand een multimediaprogramma met nieuwe verhalen, liedjes, filmpjes, live-hoorspelen, diashows en spreekbeurten. Toen er in juli weer mocht worden opgetreden, was al snel duidelijk dat de Kleine Zaal van de Kroeg van Klaas te klein was voor anderhalve meter afstand liveshows. Er werd contact gezocht met Peter Weening. Zou de Grote Zaal van Vera misschien een optie zijn om de show voort te zetten? Dat was helemaal niet zo'n verkeerd idee, vond Peter, en omdat hij toch in Vera werkt, kon hij ook wel weer meedoen met o.a. het vertellen van mooie anekdotes uit de rijke Vera-geschiedenis. En zo geschiedde.

Een blik in de Caleidoscoop van Spinvis is nooit hetzelfde. En toch weet je meteen met wie je van doen hebt. In het zweet van de festivalweide, de duisternis van de club, het pluche van het theater of de weerklank van je eigen vensterbank: zijn muziek brengt iedereen die ervoor open staat samen in hetzelfde gemoed. Een tikje melancholiek, maar hoopvol, vrij en met de blik vooruit.

Erik de Jong alias Spinvis is in twintig jaar uitgegroeid tot een van de meest eigenzinnige en veelzijdige artiesten in het Nederlandse poplandschap. Zijn succesvolle debuutalbum uit 2002 leek moeilijk op te volgen, maar toch wist hij die kwaliteit te evenaren met wondermooi-weemoedige platen als Dagen Van Gras, Dagen Van Stro (2005), Tot Ziens, Justine Keller (2011) en Trein Vuur Dageraad (2017). Ook zijn nummer 1-album 7.6.9.6. uit 2020 haalde ogenschijnlijk moeiteloos alle jaarlijstjes.

Hits ook. Denk aan: Kom Terug, Bagagedrager, Ik Wil Alleen Maar Zwemmen.

Maar Spinvis staat nooit stil: er komt altijd weer iets nieuws. Of het nu een reeks EP’s is, een punksingle, een app of een album. De creativiteit kruipt waar het niet gaan kan.

Een blik in de Caleidoscoop van Spinvis is nooit hetzelfde. En toch weet je meteen met wie je van doen hebt. In het zweet van de festivalweide, de duisternis van de club, het pluche van het theater of de weerklank van je eigen vensterbank: zijn muziek brengt iedereen die ervoor open staat samen in hetzelfde gemoed. Een tikje melancholiek, maar hoopvol, vrij en met de blik vooruit.

Erik de Jong alias Spinvis is in twintig jaar uitgegroeid tot een van de meest eigenzinnige en veelzijdige artiesten in het Nederlandse poplandschap. Zijn succesvolle debuutalbum uit 2002 leek moeilijk op te volgen, maar toch wist hij die kwaliteit te evenaren met wondermooi-weemoedige platen als Dagen Van Gras, Dagen Van Stro (2005), Tot Ziens, Justine Keller (2011) en Trein Vuur Dageraad (2017). Ook zijn nummer 1-album 7.6.9.6. uit 2020 haalde ogenschijnlijk moeiteloos alle jaarlijstjes.

Hits ook. Denk aan: Kom Terug, Bagagedrager, Ik Wil Alleen Maar Zwemmen.

Maar Spinvis staat nooit stil: er komt altijd weer iets nieuws. Of het nu een reeks EP’s is, een punksingle, een app of een album. De creativiteit kruipt waar het niet gaan kan.

Whipster en Avery Plains presenteren hun nieuwe gezamenlijke dubbel single ‘A song of my own rising/A perpetual Longing’.

Whipster is terug van nooit weggeweest. De band is actief sinds halverwege de jaren '90 en kende zijn hoogtijdagen rond het verschijnen van debuutplaat 'Strange' (2002) en opvolger 'Road Apple' (2005). De afgelopen jaren stond stond Whipster nog wel eens in VERA om samen met andere bands een ode te brengen aan Motörhead, Fred Cole, Black Sabbath en The Sound. Whipster bracht in 2020 samen met Avery Plains de dubbelsingle ‘A song of my own rising/A perpetual Longing’ uit op vinyl.

Avery Plains is een kwartet dat qua bezettingen aardig wat vertakkingen in de underground stamboom van Groningen vertegenwoordigt. Moonlizards, Meindert Talma, Dandruff, Sexton Creeps, Benjamin B en Audiotransparent zijn voorbeelden van bands waar de afzonderlijke leden in resideerden.

Debuutsingle 'The Gloomy Ones' zag het levenslicht op Subroutine Records, daarna volgde debuutalbum 'Avery Plains' in eigen beheer. De band werd in die tijd als een 'tienkoppig monster met het volume op 11' aangemerkt. Wat wil je ook met 4 gitaristen in de gelederen. Er is flink rondgespeeld in die periode. In 2016, Vera Groningen, volgde een support van Dinosaur Jr. waarbij  het Vera-publiek Avery Plains verkoos tot "Best Support Act" van het jaar.

Het monster dunde zichzelf uit tot een kwartet, maar de gitaarnoise is er alleen maar feller op geworden. Popsongs, exploderend in een wall of sound, onstuimig en tergend, bijna de bocht uit… In Juli 2021 kwam het nieuwste Avery Plains album 'soOn' uit, waarop de krachtige sound van de huidige formatie goed te horen is.

Na in 2020 tijdens Jagersonic in VERA te hebben gespeeld keert het vierkoppige rockfenomeen SLOPER terug naar de MainStage.

Drummer Cesar Zuiderwijk (Golden Earring) en collega Mario Goossens (Triggerfinger) waren al langer onder de indruk van elkaar en ronselden de Britse gitarist-met-zijn-gouden-stem Peter Shoulder (Winterville, The Union en Silverthorne) en sessiegitarist Fabio Canini uit Belgisch Limburg om samen dit muzikaal deconstructiebedrijf op te richten.

Het viertal ging meteen aan de slag met een heavy classic rocksound, die dankzij het unieke geluid van twee drums en de stem van Shoulder heel erg opvalt. Classic stuff met een moderne, onweerstaanbare sound. Verwacht stevige riffs, vette drums en misschien wel het belangrijkste: decibels. Want soms is het simpel: Rock’n'Roll is er om plezier te maken, om lekker los te gaan en te genieten van riffs en roffels.

---

Support voor deze show is Splinter. Met een vrachtwagen aan muzikale bagage op zak besloten Douwe, Sander, Gert-Jan en Barry een band te vormen waar een nieuwe, kakelfrisse punkenergie vanaf moest spatten. Met hun vorige bands –Death Alley, Birth of Joy en Vanderbuyst–hadden ze alle vier over de wereld getoerd met zwaarder werk, met Splinter moest het zuivere plezier en de dansbaarheid centraal staan. Het debuutalbum van Splinterheet ‘Filthy Pleasures’ en bestaat voor plusminus 100% uit onversneden (punk)energie.

Er was eens…een liefhebber van de zwaardere segmenten van wat de muziek te bieden heeft. Zijn naam: Richard Postma. Woonplaats: Groningen. Band: (zanger/gitarist) Ortega

In zijn netwerk als zijnde Ortega kwam hij erachter dat veel bands nog steeds tapes (cassettebandjes) verkochten als zij op tour waren en in verschillende culturen/landen het befaamde “bandje” nog steeds veelvuldig gebruikt werden en tapedecks en radio/cassette recorders in de auto (nog) niet iets uit het verleden was. Waar dus op sommige plekken (lees: landen) de “tape” in de vergetelheid was geraakt, gedateerd of in het verdomhoekje (als in dingen die wij niet meer nodig hebben) werd geplaatst, dacht Richard daar klaarblijkelijk anders over.

In zo geschiedde…in 2012 besloot hij het Tartarus label op te richten waar het befaamde cassettebandje weer op de voorgrond moest komen, maar ook tegelijkertijd een metamorfose moest ondergaan. Het moest niet een standaard kleur tape worden met een papiertje erbij met wat info en een logo verpakt in het alom bekende hardplastic hoesje. De tape moest weer gezien worden alsof er een “catwalk” bij te pas kwam en werd er meer aandacht besteedt aan het hoesje, geen plastic maar een kartonnen verpakking mooi bedrukt en de kleuren van de tape zelf moesten “shinen” en opvallen en uiteraard passen bij de band waar de release voor was. Een opvallend mooi voorbeeld was de houten zwarte box (met sluiting) en opdruk voor de band Amenra met al hun releases destijds als tapes in zwart verpakt in de box. Doordat zoveel aandacht werd besteed aan het artwork er omheen werd het label in binnen/buitenland opgemerkt en verkochten niet zelden de beperkte oplages uit.

Doordat veel bands nu dit label wisten te vinden omdat ze niet alleen een vinyl/cd release wilden maar ook een tape, vond Richard dat het tijd was voor de volgende stap. Waarom ook geen vinyl releases naast de tapes. Tja, waarom niet? En in 2019 werd in Gerald Timmermans een partner gevonden om dit mee te bewerkstelligen. De vinyl uitvoeringen krijgen dezelfde aandacht als de soms beeldschone portretachtige tapes.

Line up: Onhou | sludge/doom | Groningen The Flesh | Black Metal Suffering Quota | grindcore | Groningen

Er was eens…een liefhebber van de zwaardere segmenten van wat de muziek te bieden heeft. Zijn naam: Richard Postma. Woonplaats: Groningen. Band: (zanger/gitarist) Ortega.

In zijn netwerk als zijnde Ortega kwam hij erachter dat veel bands nog steeds tapes (cassettebandjes) verkochten als zij op tour waren en in verschillende culturen/landen het befaamde “bandje” nog steeds veelvuldig gebruikt werden en tapedecks en radio/cassette recorders in de auto (nog) niet iets uit het verleden was. Waar dus op sommige plekken (lees: landen) de “tape” in de vergetelheid was geraakt, gedateerd of in het verdomhoekje (als in dingen die wij niet meer nodig hebben) werd geplaatst, dacht Richard daar klaarblijkelijk anders over.

In zo geschiedde…in 2012 besloot hij het Tartarus label op te richten waar het befaamde cassettebandje weer op de voorgrond moest komen, maar ook tegelijkertijd een metamorfose moest ondergaan. Het moest niet een standaard kleur tape worden met een papiertje erbij met wat info en een logo verpakt in het alom bekende hardplastic hoesje. De tape moest weer gezien worden alsof er een “catwalk” bij te pas kwam en werd er meer aandacht besteedt aan het hoesje, geen plastic maar een kartonnen verpakking mooi bedrukt en de kleuren van de tape zelf moesten “shinen” en opvallen en uiteraard passen bij de band waar de release voor was. Een opvallend mooi voorbeeld was de houten zwarte box (met sluiting) en opdruk voor de band Amenra met al hun releases destijds als tapes in zwart verpakt in de box. Doordat zoveel aandacht werd besteed aan het artwork er omheen werd het label in binnen/buitenland opgemerkt en verkochten niet zelden de beperkte oplages uit.

Doordat veel bands nu dit label wisten te vinden omdat ze niet alleen een vinyl/cd release wilden maar ook een tape, vond Richard dat het tijd was voor de volgende stap. Waarom ook geen vinyl releases naast de tapes. Tja, waarom niet? En in 2019 werd in Gerald Timmermans een partner gevonden om dit mee te bewerkstelligen. De vinyl uitvoeringen krijgen dezelfde aandacht als de soms beeldschone portretachtige tapes.

Line-up Terzij de Horde | black metal | Utrecht Throwing Bricks | hardcore punk, black metal en screamo | Utrecht Swerve | noiserock | Groningen

Tijdens deze avond zal Klaas ten Holt zijn nieuwste roman voordragen in samenwerking met improvisatietrio Wilbert de Joode, Fie Schouten en Tatiana Koleva. Het nieuwste boek van Klaas: De goede dood, verschijnt op 9 november 2021 bij Uitgeverij Podium.

Klaas ten Holt is schrijver, componist, gitarist. Zowel de schrijver als de componist zitten dagelijks enige uren achter hun computer te werken aan een verhaal of muziekstuk dat voltooid is als de laatste regel of maat op papier staat. Beide werken soms lineair of chronologisch, soms achteraan beginnend of schijnbaar willekeurig van het ene stuk naar het andere springend. …..Wat wel een verschil is, is dat de schrijver uiteindelijk een boek heeft geschreven dat het eindresultaat van zijn arbeid is, terwijl de componist een partituur heeft die vervolgens nog tot klinken gebracht moet worden, waarbij verschillende uitvoeringen soms ver uit elkaar kunnen liggen.

Fie Schouten, specialist op de lage klarinetten en actuele muziek. ‘Fie Schouten…muzikantesk en uiterst virtuoos. Ze toont aan hoe aangenaam eigentijdse muziek kan zijn.’ Of het nu gecomponeerde noten zijn, die geïnterpreteerd moeten worden of zelf een verhaal vertellen en een relatie aangaan met medemusici, altijd is de klank de basis, zoektocht naar het juiste geluid. Wat is modern? ‘Kunst kann nicht modern sein; Kunst is urewig’ E. Schiele, 1922

Tatiana Koleva, slagwerk en specialist in actuele muziek. “ … Koleva’s octopus-like movement around the kit was a spectacle in itself ..” “ ...hypnotic performance…" Tatiana Koleva is thuis in de gecomponeerde muziek, improvisatie en alles wat maar zou kunnen behoren tot de familie van het slagwerk: haar speciale gave voor de marimba, allerlei percussie, maar ook Indonesische gamalan, de triangel, de cactus… wat zij meebrengt naar Vera, verrassing...

Wilbert de Joode, contrabas Grootheid in de improvisatie, kreeg (eindelijk) de Boy Edgar prijs in 2016. "Die handen. Steeds maar in beweging. Vastberaden zich vastgrijpend aan de snaren, gedachteloos langs de nek van de contrabas glijdend. Handen groot als kolenschoppen, die een minnespel kunnen spelen met dat grote logge instrument uit de familie van de viola da gamba.” Jazznu

De vier performers werkten in verschillende formaties eerder samen. Fie Schouten, Tatiana Koleva en Klaas ten Holt zijn allen als docent verbonden aan het Prins Claus Conservatorium Groningen.

Pleuropsonic is al 12 jaar een begrip in Groningen. Met dit evenement biedt organisator Olaf Hartman een podium voor niet-bekende punk en metalbands die, volgens Hartman, wel meer aandacht verdienen. Door corona kon de afgelopen editie helaas niet doorgaan maar om ons al vast goed op te warmen voor de volgende Pleuropsonic is hier dan Kleintje Pleurop! Met twee internationale bands doet dit zeker niet onder aan de normale editie en waar nou beter dan op het mooiste podium van de stad: Vera, aldus Olaf.

Orochen is een Zweedse band die hun muzikale invloeden uit allerlei hoeken haalt. Het varieert van moderne americana, indie en folk tot sludge, hardcore and early 00’s post rock. Dit zorgt ervoor dat de band een unieke sound heeft. Het debuutalbum genaamd `Anthroposcenic´ komt in de lente van 2022 uit.

Black Sheriff is de Ierse/Duitse rock 'n' roll bastaardzoon van bands als The Dead boys, Mötley Crüe en KISS. Deze band gaat voor recht toe recht aan hardrock en wie ze wel eens live heeft mogen zien, weet ook dat ze een super show neer kunnen zetten. Het vijfde album van de band ‘Time To Burn‘ is net uitgekomen.

Het is weer herfst! Lekker door een storm kletsnat naar VERA fietsen terwijl de bruine, gele en rode blaadjes om de oren slaan, de ijskoude hagelstenen in je kraag vallen en smelten op je rug en de kastanjes op je hoofd stuiteren. Als je dan op zaterdag 20 november ons pand aan de Oosterstraat binnen druppelt wil je maar één ding: warme indiefolk (oké, en een flesje bier en misschien een handdoek). Gelukkig hebben we dat vanavond voor je, gezien Wolf & Moon uit Berlijn komen voor een optreden in de kelderbar. Stefany en Dennis (eigenlijk Nederlanders) leerden elkaar kennen op de Neude in Utrecht, schreven hun eerste single “Getaway” (een bijzonder goed en catchy nummer voor een eerste poging) en tourden meteen door de Verenigde Staten, Australië en een groot deel van Europa. Voor het opnemen van hun meest recente album pakte de twee (inmiddels woonachtig in Duitsland, als ik het goed begrijp) alles wat ze hadden in een auto, reden er mee naar Zweden en woonden daar in de bossen. Het resultaat, Follow the Signs (geproduceerd door John Andersson a.k.a. Zoo Brazil), is een dromerige en intieme folk plaat die perfect is voor de herfst en bij vlagen doet denken aan Still Corners, Portishead, The Clientele of Angus & Julia Stone. 20 november dimmen wij dus de lichten van de kelder en sluiten we onze ogen terwijl Wolf & Moon “Eyes Closed” speelt tijdens hun lang verwachte release-tour – kom langs! | Hugo

Na een prachtig optreden vorig jaar mei (met een zeer verdienstelijke top 20 - notering in de Poll ter gevolg) komt de Canadese singer-songwriter Kaia Kater terug naar Vera. Vooralsnog met haar laatste album 'Grenades' op zak, maar er komt nieuw werk aan, waarvan je ongetwijfeld veel langs zult horen komen.

Kaia Kater groeide op tussen twee muzikale werelden. Haar familie was diep geworteld in de folkmuziek maar zelf bracht ze veel tijd door in West Virginia waar ze in aanraking kwam met ‘Appalachian music’. Kenmerkend voor deze stroming zijn de banjo als hoofdinstrument, gemixt met Schotse en Afrikaanse invloeden. Geïnspireerd door verschillende plekken weet Kaia Katers zo gezegd een uitzonderlijk geluid te produceren dat zowel modern als klassiek klinkt.

Op haar laatste album ‘Grenades’ is Kaia Kater een andere weg ingeslagen, waarbij ze put uit nieuwe sounds en muziekstijlen. Haar virtuoze banjo techniek, diepe stem en indrukwekkend mooie liedjes zijn ook niet onopgemerkt gebleven in de rest van de wereld.

Drie jaar geleden stond hij voor het laatst in Vera en nu komt hij terug om wederom een feestje te bouwen! Shantel smelt zijn Roemeense roots, balkan en westerse beats samen tot een broeierig geheel. Verder wordt hij ook deze keer weer vergezeld door zijn Bucovina Club Orkestar, dat betekent gegarandeerd één groot feest!

Anne Soldaat is al meer dan 30 jaar actief als songwriter, zanger en gitarist. Hij maakte in die hoedanigheid meer dan 15 jaar deel uit van de popband Daryll-Ann. Na acht albums en vele optredens in binnen- en buitenland, ging de band in 2004 uit elkaar. Soldaat maakte in de daaropvolgende jaren (2007 - 2015) vier soloalbums en speelde in diverse andere bands (o.a. Tim Knol, Clean Pete). Ook maakte hij muziek bij films, reclames en een dansvoorstelling.

Op 9 juli verschijnt zijn nieuwe album 'Facts & Fears'. De plaat is een heuse "return to form", zoals men dat soms zo mooi zegt. Anne nam de plaat op met Pablo van de Poel van DeWolff. Een ware "match made in heaven". Zijn eerste ultracatchy single You’re Hard To Find is reeds uit en laat maar weer eens zien waar Anne Soldaat allemaal toe in staat is.

Supportact Hans Hannemann is een country/americana singer-songwriter. In 2019 trekt Hans de stoute schoenen aan en meldt zich aan voor The Voice, en met succes. Zonder compromissen schopt Hans het onverwacht ver in de tv-show. Kort daarop ontvouwt zich een liefdesdrama in zijn leven dat voor een filmscript nog te ongeloofwaardig zou zijn. Maar misschien was dat juist nodig. Met hulp van goede vrienden JP Hoekstra en Matthijs van Duijvenbode zet De Hardst Bedrogen Singer-songwriter van Nederland zijn boosheid en verdriet om in een berg songs die ervoor zorgen dat alles op zijn plek valt. Hans Hannemann spaart niemand, vooral zichzelf niet. Met een lach en een traan mag de wereld meeluisteren naar het geluid van een gebroken hart dat geluk zoekt in de scherven. Hannemann, die te herkennen is aan zijn lage, ruige en krachtige stemgeluid speelt normaliter met band, maar komt solo naar VERA als support voor Anne Soldaat.

In 2016 leert Nederland **Lucas Hamming** kennen als één van de grote talenten uit het tv-programma De Beste Singer-Songwriter. Daarna gaat het snel: hij wordt samen met zijn band de ‘huisband’ van DWDD en is vanaf dan niet weg te slaan van nationale radio en tv. Hamming staat op Pinkpop, speelt een uitverkochte Paradiso-show en brengt in 3 jaar tijd 2 albums uit.

Na een ‘theater-tussenjaar’ als o.a. Johnny in All Stars, Judas in The Passion, de rockopera Tommy met zijn band in het Concertgebouw en ook nog zijn winst van het enorm populaire programma Maestro, keert Lucas weer terug naar zijn muziek. Dat kan niemand zijn ontgaan, want  met de release van de track ‘Falling’, die gelijk werd gebombardeerd tot Radio 2 "Top Song" en 538 "Harde Schijf", is Lucas helemaal terug.

In het najaar van 2021 komt het nieuwe Lucas Hamming album 'POSTPONED' uit. Deze release wordt gevolgd door een clubtour, waarbij ook VERA op de planning staat. 

Voice of Baceprot is een all-girl metal/rockband uit West-Java, Indonesië. De band begon op te vallen toen een een video populair werd op Youtube in 2015, daarin speelden ze een cover van Rage Against The Machine. Het trio ging verder met het produceren van video's met covers van hun idolen, zoals Red Hot Chili Peppers, Metallica en Slipknot, wat zorgde voor nog meer aandacht. Naast hun muzikale talent en jonge leeftijd, was het vooral de unieke en paradoxale combinatie van heavy rock/metal en de hoofddoekjes die de aandacht van de media wereldwijd wist te trekken. “Het dragen van een hoofddoek is voor ons niet hinderlijk […]. Wij zijn vrij om onze creativiteit uit te drukken via rockmuziek, terwijl wij ook onze verantwoordelijkheden als moslims vervullen” zegt frontvrouw Marsya. Al snel ging de band viraal. De groep werd backstage uitgenodigd door Slash toen Guns 'N Roses in Jakarta optrad in 2018. Een ander bewijs van hun toenemende reputatie waren persoonlijke shout-outs op social media van Rage Against The Machine gitarist Tom Morello en Red Hot Chili Peppers bassist Flee, samen met Living Colour gitarist Vernon Reid. Op 17 augustus 2021 kwam hun single “God, Allow Me (Please) to Play Music” uit. Op 1 december staan de in dé club en als we alle lovende woorden moeten geloven mag je dit absoluut niet missen!

Claw Boys Claw keert terug in VERA, op een nieuw label en met nieuwe muziek!

De rauwe gitaarrockers zijn bepaald geen vreemden in de club. Na het spelen van hun eerste show hier, in 1984, is de band vele malen teruggekomen.

Claw Boys Claw heeft de afgelopen jaren duidelijk gemaakt dat het maar niet wil lukken om verzadigd te raken. Ook is het al sinds het begin duidelijk dat de band niet binnen een bepaalde stijl past. Ze lappen muzikale wetten aan hun laars en overstijgen genres door te weigeren zich te conformeren aan de regels die erbij horen. Sterker nog, ze spelen er dwars doorheen. Luister maar naar de nieuwe single 'The Stone Trembles'. John, Peter, Marcus en Jeroen laten hierop horen dat ze niet alleen tot hun recht komen als beste Nederlandse liveband, maar dat ze het vuur dat in ze raast ook in de studio weten vast te leggen. Je hoort dat Claw Boys Claw in de huidige en langst bestaande bezetting steeds hechter is geworden. En… frontman Peter te Bos zingt beter dan ooit.

'The Stone Trembles' is de eerste single die uitkomt via Excelsior Recordings en zal zeker niet de laatste zijn. Meer muziek volgt en in het najaar verschijnt er een album. Daarna gaat de band doen wat ze al bijna veertig jaar als allerbeste doen: optreden. En bij die live-shows wordt VERA natuurlijk niet overgeslagen.

Claw Boys Claw maakt al jarenlang een afwisselende mix van rauwe, vuige, lyrische en psychedelische rock. Peter te Bos en John Cameron vormen sinds 1983 de spil van de band. Jeroen Kleijn en bassist Marcus Bruystens maken de bezetting compleet.

Siem Reap is het soloproject van Gilles Demolder (Oathbreaker/Wiegedood) waar hij de afgelopen drie jaren mee bezig is geweest. Na een lange periode van eindeloos nachtwerk, nummers schrijven en opnemen was daar dan eindelijk Siem Reap. Het doel van Siem Reap is om een uitlaatklep te zijn voor gedachten, frustraties, het omgaan met masculiniteit, alcoholisme, familie en relaties.